اگر به دست خـزان بـاغ بی بـری بانو            ولی به روی فـلک سایه گـستـری بانو
به سوی قم که قدم می‌نهی علم بر دوش            به شـانه عـرش خـدا را می‌آوری بانـو

ز شور عـشق بـرادر به برکـت قـدمت            نمک به سفـره این شهـر می‌بـری بانو
دیار قم شده صحرای حشر منتظر است            به پـا شـود به قـیـام تو محـشـری بـانو
اگر رضاست حسینت تو زینبی و اگر            رضاست ساقی کـوثر تو کـوثری بانو
کسی که کفو تو باشد جهان ندیده و نیست            مگـر که زاده شـود بـاز حـیـدری بانو
اگر که نـائب زهـرا شـدی یـقـین داری            به روی گـردن مـا حـق مـادری بـانـو
چنین که بُرده قرار از تو شعله‌های فراق            چنان سپـند پـریـشان به مجـمـری بانو

تــمــام دار و نــدارم فــدای غــم هـایـت

بنه به روی دو چـشـمم دمی قـدم هایـت

اگر چه سینه‌ات از غصه گشته مالامال            ولی دمـیـده به قـم بـا تو کـوکب اقـبـال
در انـتـظـار بـرادر ز جـاده‌هـای امـیـد            به دست هـر مـژه‌ات لاله‌های استقـبال
چه قدر پیر و شکسته شدی از این دوری            که لحظه‌های فراق است هریکی صد سال
گرفـته زلف رضا را زمـانه از دستت            گره به زلف غـمش خورده رشتۀ آمال
شبـیه زیـنب کـبـری تویی تو سـر تا پا            حـسین وجه عـلی وار و فـاطـمه تـمثال
ولی تفاوت شهر تا به شهر بسیار است            که قـم کجا و بیـابان و زینب و گـودال
اگـر تو در پـی روی مـه رضا هـستی            هلال زینب کـبری به نی شد استهـلال
تـمـام شهـر اگـر کـه بـه پـات افـتـادنـد            فـتـاد پـای حـرم لـشگـری پی خـلـخـال
تـن بـرادر تـو غــرق بـیـن گـل‌هـا شـد            تـن بــرادر او زیــر نـعــل‌هـا پــامــال

تــمــام دار و نــدارم فــدای غــم هـایـت

بنه به روی دو چـشـمم دمی قـدم هایـت